Ne kadar zengin ve müreffeh olursa olsun, istiklâlden mahrum bir millet, medenî insanlık karşısında uşak olmak mevkiinden yüksek bir muameleye lâyık sayılamaz. M.Kemal Atatürk
Sevgili Anne ve Babalar;
Sevgili Anne ve Babalar;
Her Anne-Baba çocuğu için mükemmel olanı ister ve onu mükemmele götürmek için elindeki tüm imkanları onun için seferber eder. Çünkü onun için en iyisini istemektedir. Tüm engelleri onun adına, onun yerine aşar.
Hatırlarsınız... çocuğunuz ilk yürümeye başladığında düştüğü zaman içinizdeki endişeyi,koşarak onu yerden kaldırışınızı ve yüzünüzde beliren acı ve şefkat hissi ile onu nasıl da kucakladığınızı..Sonra bir daha düşmesine fırsat vermemek için onu nasıl da kolladığınızı.. Aradan yıllar geçmiş olmasına rağmen hala aynı hislerle onu koruyup kollamaya çalışmıyor muyuz? Peki nereye ne zamana kadar?
Düşünün düşmesine fırsat verilmeyen çocuğun neler hissettiğini? Doğal olarak öğrenmesi gereken acı hissini yaşamasına izin vermiyoruz. Hayatın gerçeklerinden onu mahrum bırakıyoruz karşılaşacağı zorluklarla baş edebilme gücünü kendi kendine yetebilmeyi, kendi adına geleceği adına hedefler belirlemeyi hatalarından edindiği tecrübe ile gelen başarının lezzetini tatmayı.. onun için imkansız hale getiriyoruz bir bakıma...
Onun öğrendiği tek şey; " Zorluklar hep benden uzak olmalı, her şey benim için kolay olmalı.. Anne-Baba da bunun için vardır zaten değil mi?Çocukları için her anlamda hayatı kolaylaştırmak için.." oluyor.
Oysa ki Çocuğu olduğu gibi kabul etmek; minicik bir tohumu, içinde gelişip olabileceği en güzel çiçeğe dönüşmesine yardım eden verimli bir toprağa bırakmak gibidir.Toprak tohumun yalnızca çiçeğe dönüşmesini kolaylaştırır tohumun büyüme yeteneğini açığa çıkarır ama yetenek tümüyle tohumun içindedir.Bu yeteneğin neşv-ü nema bulması için, çocuğun yapabileceklerini onun yerine yapmak değil!deneme yanılma yolu ile öğrenmesine fırsat vermek gerekir..Başarısızlıklarından,hatalarından öğrenmeyi öğretmek gerekir.
Ruth Stanford anlatıyor... "İyi niyetli ve yardım sever bir arkadaşımla bir gün doğada gezerken, kozasından çıkmaya çabalayan bir kelebek gördük. Kelebek kozanın lifleri arasından sıyrılmaya çabalıyordu. Yardım sever arkadaşım hemen kelebeğin imdadına koştu. Dikkatlice kozanın liflerini sıyırdı, kozayı araladı ve kelebeğin fazla çabalamadan kozadan çıkmasını sağladı. Ancak kelebek kozadan kolaylıkla çıktıysa da, biraz çırpındı ama uçamadı. Yardım sever arkadaşımın göz ardı ettiği gerçek şuydu: Kanatlar ancak kozadan çıkma çabalarıyla güçlenir ve uçuşa hazırlanır. Kelebek kendini kurtarma çabalarıyla aslında kaslarını geliştirmekte, kendini ayakta tutacak, güçlü kılacak, uçmaya hazırlayacak hareketleri çabalarıyla öğrenmekteydi. Yardım sever arkadaşım işini kolaylaştırarak kelebeğin güçlenmesine engel olmuştu. Kelebek hiçbir zaman özgürlüğü tanımadı, Hiçbir zaman gerçekten yaşayamadı."
Bütün iyi niyetlerimiz aslında yardım etmek duygusu ve aşırı koruyuculukla gösterdiğimiz sevgi çocuklarımızın gelişmesine ne derece yardımcı oluyor? Gerçek sevgi çocuğun her şeyini kolaylaştırmak mı yoksa çabalarına saygı göstererek gelişmesine hayata hazırlanmasına imkan vermek mi?
Onların yanında olmak.. (Önünde değil)..Her zaman başarılarına olan inancımızı göstererek destek olmak anne-babalar olarak yapabileceğimizin en iyisi olacaktır.
Değerli Anne-Babalar;
Biz birbirimizi anlarız ...
İnsan eğitmek,insan yetiştirmek hakikaten zor..Ciddi emek ve zaman istiyor, yetiştiren ister anne-baba olsun ister öğretmen. Ama bu zorluklara rağmen verilen emeklerin boşuna gitmediğini gördüğümüzdeki mutluluk hiçbir şeye değişilmez değil mi? Her anne baba bu manada mutlu olmak ister. O halde bu mutluluğu elde etmek için, en başta ve her yaşta yapmamız gereken en önemli şey; Çocuğumuza Ciddi Zaman Ayırmaktır. Çünkü çocuklarımızın eğitimine ayırdığımız zaman,bizim gerek anne-baba gerekse öğretmen olma amacımızı karşılıyor.
Biz çocuklarımızın eğitim sorumluluğunu birlikte paylaşan paydalarız. Çocuklarımızın eğitimindeki her aşamanın sorumluluğunu birlikte almış bulunuyoruz.(Anne-baba + öğretmen olarak ).Onlara iyi bir gelecek hazırlamak aynı zamanda başarılarına katkıda bulunmak için, atacağımız her adım bilinçli, alacağımız her karar sağlıklı olmalı çünkü bunun telafisi çok zor.